Z Psalmu 84(Ps 84, 3-5. 10 ? 11)
Dusza moja stęskniona pragnie przedsionków Pańskich.
Serce moje i ciało radośnie wołają do Boga żywego.
Nawet wróbel znajduje swój dom, a jaskółka gniazdo, gdzie złoży swe pisklęta:
przy ołtarzach Twoich, Panie Zastępów, Królu mój i Boże!
Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie, nieustannie Cię wielbiąc.
Spójrz, Boże, tarczo nasza, wejrzyj na twarz Twego Pomazańca.
Doprawdy, dzień jeden w przybytkach Twoich lepszy jest niż innych tysiące:
wolę stać w progu mojego Boga niż mieszkać w namiotach grzeszników.
Jak miła Panie jest świątynia Twoja. Takim refrenem Psalmu odpowiadamy dziś Bogu na Jego słowo skierowane do nas w pierwszym czytaniu. W wersetach tego śpiewu słychać tęsknotę, zachwyt i wdzięczność Bogu za możliwość przebywania w świątyni, w pobliżu Najwyższego Boga?
Ponieważ Żydzi byli przekonani, że Bóg wybrał i mieszka wyłącznie w tym jednym miejscu na ziemi, każda wizyta w świątyni Jerozolimskiej była dla nich wielkim osobistym przeżyciem.
To Stary Testament. Jezus przynosi zmianę. W momencie Jego śmierci na krzyżu zasłona przybytku rozdarła się i ukazała pustkę. Tutaj Boga już nie ma! Chrystus bowiem właśnie przez swój Krzyż stawia fundament nowej świątyni ? Kościoła, w którym będzie się oddawać cześć Bogu na każdym miejscu.
Dlatego św. Paweł może potem napisać o nas chrześcijanach, że jesteśmy Kościołem, tzn. Bożą budowlą, budowani na chwałę Boga, że w tej świątyni mieszka Duch Boga Żyjącego (zob. 1 Kor 3, 9b-11. 16-17). Ta świątynia jest już zbudowana, ale jednocześnie się buduje.
Moje codzienne decyzje, zajmowane postawy, sposób zachowania budują albo burzą tę świątynię Kościoła. I nie łudźmy się, że dotyczy to wyłącznie księży, których grzechy (nie tylko te najcięższe) są jak potężne młoty niszczące mury świątyni Pana. Ten obraz dotyczy każdego z nas!
Dzisiejsza Uroczystość Poświęcenie Kościoła jest okazją by podziękować tym wszystkim, którzy na co dzień dbają o duchowy i materialny wzrost naszej świątyni.
Dziękuję za Waszą troskę o sprawy materialne ? one są najbardziej uchwytne dla człowieka. Dziękuję za to, że część ciężko zarobionych przez Was pieniędzy dajecie nam ? księżom w zarząd, byśmy mogli się opiekować tym wymiarem materialnym kościoła.
Dziękuję też za wszystkie zamawiane Msze święte, pamięć o żyjących i zmarłych krewnych, przyjaciołach, sąsiadach. W imieniu naszych zaprzyjaźnionych misjonarzy, dziękuję Wam i za modlitwę w ich intencji i za wsparcie finansowe.
Cały czas mam w sercu marzenie, które jest zawarte w powracającym wciąż obrazie wesela w Kanie Galilejskiej. Dotrzeć z dobrym winem Ewangelii do naszych rodzin. Wiele z nich jest pięknych, ale jestem całkowicie świadomy, że jest wiele takich, którym zabrakło wina, przeżywają jakiś trudny czas. Jest Kana Welcome, a jeszcze w listopadzie dwa zaproszenia dla Was ? skorzystajcie z nich z otwartym sercem. To także jest dbanie o świątynię Boga, jaką jest rodzina.
Mam również marzenie o większym zaangażowaniu Was w liturgię. Sytuacja z naszymi ministrantami jest jaka jest. Jest mała grupka, która dzielnie służy. W tygodniu jednam brakuje lektora ? kogoś kto przeczyta czytanie. To jest zadanie dla świeckich, a nie dla księdza.
Podobnie jest posługą muzyczną na Mszy rodzinnej o 12.00 w niedzielę. Oparcie tego na mnie powoduje, że właściwie z powodu mojej choroby, nie ma kto zagrać na Mszy św. jednej pieśni na dziękczynienie. To naprawdę jest zaproszenie dla parafian. Tak również budujemy nasz kościół, naszą świątynię.
Bez zaangażowania mieszkańców Gosławic przed 86 laty ten kościół by nie powstał. Bez naszego różnorakiego zaangażowania dziś ? ten kościół nie będzie żył.
Jeszcze raz za wszelkie dobro, życzliwość i zaufanie Wam dziękuję. Jeśli coś było przez ten ponad rok nie tak ? przepraszam. I zapraszam. Jest wiele dobry rzeczy do zrobienia.
Dobrego tygodnia!
ks. Marcin Cytrycki